Wie was ik?
Vraag aan mijn omgeving wie Stephanie is en je krijgt “organisatietalent en perfectionist” te horen. Vleiend natuurlijk dat ze vertrouwen in mij hebben om verschillende projecten tot een goed einde te brengen wat er ook nog eens perfect uitziet. Van jongs af aan hou ik van organiseren, plannen en structureren. Daar word ik echt intens blij van! En toch hebben die sterke talenten mij mijn kop gekost in 2020. Hoe kan iemand die zo sterk is in plannen dit overkomen?
Wat deed ik?
Het is voorjaar 2020. Ik heb net een drukke periode achter de rug met het organiseren van een groot feest, het maken van een jaarboek voor school en de toch al hectische feestmaanden. Even tijd om op adem te komen... Op het werk ben ik nu volop bezig met het leiden van een groot complex project. En dan komt er ineens een pandemie om de hoek en staat voor de een de wereld even helemaal stil en voor de ander wordt het multitasken level pro. Ik werk volledig vanuit huis en de kinderen hebben thuisonderwijs waarbij hun motivatie elke dag opnieuw aangezwengeld moet worden. Dit varkentje zou ik wel even wassen. Want ik kan de rollen van projectleider, juf, politieagent, motivator, entertainer, huishoudster allemaal toch perfect combineren! Of niet?
Als perfectionist, controlfreak en pleaser heb je het net wat lastiger. Want al die rollen samen vraagt om concessies. Wil je de ene goed uitvoeren dan moet je accepteren dat je steken laat vallen bij de ander. En als je dat niet kan, sta je dus altijd ‘aan’.
De signalen
In het begin leefde ik op adrenaline, maar op een gegeven moment kwamen de eerste signalen de kop opsteken. Vermoeidheid, kort lontje, slecht slapen, emotioneel, hartkloppingen en slechte concentratie. Maar ja wat deed ik? Ik ging nog harder werken, want het einde was in zicht.
Mijn persoonlijke lockdown
Tot het donderdag 25 juni 2020 was en ik ’s morgens op stond en niet vooruit te branden was. Op mijn werk sleepte ik me van mijn bureau naar de printer met lood in mijn schoenen en een brok in mijn keel. Een collega vraagt hoe het gaat en dan vloeien de eerste tranen, een kwartier later bij een andere collega de volgende lading en zo gaat het nog een half uur en twee huilbuien door en dan staan HR en mijn manager voor mijn neus. “Jij gaat nu naar huis! En je gaat een week uitrusten en daarna hebben we wel weer contact”. Aan de ene kant voelde ik opluchting, maar aan de andere kant had ik sterk het gevoel dat ik ongelofelijk had gefaald. Maar dit was de juiste beslissing. Op weg naar huis dacht ik “Ok, dus werken mag niet, maar dat betekent dat ik thuis mijn complete to do list kan afwerken! Oh nee, ik kreeg de opdracht alleen maar ontspannende dingen te doen.” Ik heb toen een lijst gemaakt met activiteiten die mij hielpen te ontspannen zoals massage, slapen, lezen, afspreken met vriendinnen en wandelen.
Tegelijkertijd was het na een week duidelijk dat ik nog lang niet mezelf was en werd me een psycholoog aangeboden om te kijken waar het mis was gegaan en hoe we het in de toekomst konden voorkomen.
Mijn noodplan
Mijn psycholoog vertelde dat als je lichaam en geest onvoldoende kan opladen dan gaat je lichaam signalen geven. Maar als je die stelselmatig negeert gaat je lichaam steeds harder schreeuwen. “Jij luistert niet naar vermoeidheid en huilbuien? Prima dan geef ik je hartkloppingen, net zo lang totdat je luistert. En anders gaat het licht volledig uit!”
Hij leerde mij dat je drie stappen hebt in je herstelperiode:
- Stap 1 Luister naar je lichaam en leer de signalen te herkennen van je interne alarmbel
Bij mij waren dit prikkelbaarheid, hartkloppingen, nek/schouderspanning, slecht slapen, vermoeidheid, hoge adem, sterkte behoefte aan controle en lijstjes en slechte concentratie. - Stap 2 Ga ontladen
Dit kan op drie verschillende manieren. Bij mij was dat door te bewegen (wandelen, fietsen, tennis, zwemmen, yoga), door emotie te tonen (huilen en praten) en door hulpbronnen in te schakelen (massage, lezen, film, slapen en in de zon zitten). - Stap 3 Evalueer of dit voor je werkt en continueer dit of schaaf het bij
Merk je als je kiest voor een vorm van ontlading dat het voor je werkt? Zit je adem dan minder hoog? Is de brok uit je keel weg? En kun je meer prikkels verdragen? Gefeliciteerd! Dan zet je dit door en zo niet ga dan verder in je zoektocht naar andere vormen van ontlading.
En nu?
Ik heb geleerd om eerder en beter naar mijn lichaam te luisteren. Voelt het niet goed? Herken ik de signalen? Dan is het tijd om weer even op de rem te trappen en me terug te trekken. Ook al luister ik maar 10 minuten een muziekje of maak ik een korte wandeling. Ik merk acuut dat ik weer meer lucht en rust heb.
In deze periode had ik als controlfreak ontzettend de behoefte om te weten wat het herstel precies in hield en wanneer ik weer beter zou zijn. Waar gaat het heen? Komt het goed? Hoe ging het bij een ander? Wat als het weer fout gaat? Ups en downs waren lastig, want ik wilde het liefst een continue stijgende lijn zien in mijn herstel. De weg die ik heb bewandeld in mijn herstel en de kennis en tips die ik kreeg hielpen me om een stip op de horizon te kunnen plaatsen en te weten waar ik aan toe was. Wel zo fijn voor iemand die houdt van plannen en controle! Als ik van tevoren deze kennis had gehad had ik mijn overspannenheid waarschijnlijk kunnen voorkomen.
Cursus Stresscontrole
Al deze kennis heb ik voor je samengevat in de cursus Stresscontrole. Je leert hierin hoe je jouw interne alarmsysteem, ook wel het stressresponssysteem, volledig kunt ontcijferen en eindelijk de controle kunt krijgen over die eindeloze stroom aan prikkels, reacties en klachten die ontstaan wanneer je constant 'aan' staat. Je leert de kunst van vroegtijdige herkenning, waardoor je sneller dan ooit kunt ingrijpen en gemakkelijker kunt ontspannen. Lees hier meer over de cursus. Vanaf nu is het tijd om van 'must' naar 'rust' te gaan!
